-
Kobiecość to… różnorodność.
Podróżując trochę po świecie, przeglądając social media, podglądając kobiety czekające na autobus, malujące w pośpiechu usta, trąbiące na innego kierowcę, kupujące bułki w sklepie, modelki na wybiegach zwróciłam uwagę na jedną rzecz. Wszystkie jesteśmy do siebie podobne, a jednocześnie całkowicie się od siebie różnimy. Jesteśmy różnorodne – piękne, barwne, kolorowe niczym ptaki. Czekałam niecierpliwie na swoją kolej. Bałam się, że nie zdążę na samolot. Kręciłam się niecierpliwie na wózku w jednej ręce trzymałam drobiazgi, które musiałam szybko wrzucić do pojemnika. W takich chwilach żałuję, że mam chore nogi i nie mogę zrobić czegoś szybko. Mój asystent popchnął wózek do przodu, odetchnęłam z ulgą. Podeszła do mnie kobieta w turbanie,…
-
Co wyzwala w Tobie natura? O podróży do istoty kobiecości.
Czuje się dobrze między nimi. Łaskoczą mnie po twarzy, rękach i nosie. Ich różnorodną tekturą poznają moje smukłe palce. Słyszę jak się śmieją i opowiadają sobie historie o porannej rosie, bezbarwnej mgle wiszącej między drzewami czy o locie biedronki o świcie, kiedy niebo błękitnieje. Kwiaty, rośliny, bo o nich mowa są moimi cichymi przyjaciółkami. Często z nimi rozmawiam, chwalę, głaszczę. Pamiętam, że będąc małą dziewczynką, wstając rano spoglądałam na ogród i widziałam mamę przechadzającą się wśród kwiatów. Zawsze wtedy się uśmiechała a jej oczy błyszczały. Jej długie palce często były ubrudzone ziemią, policzki rumiane od wysiłku – tak wyglądała najpiękniej. Lubiła pracować w ogrodzie, grabić liście, sadzić nowe kwiaty,…
-
Język kobiet. Dlaczego nie używam przekleństw?
W dzisiejszych czasach wulgaryzmy słyszymy nader często. W szkole, w pracy, na ulicy i co gorsza w zaciszu domowym. Przyjęło się, że to mężczyźni przeklinają częściej. Jednak z moich obserwacji wynika, że to język kobiet stał się dużo bardziej agresywny, nieelegancki i krótko mówiąc naszpikowany przekleństwami. Szczególnie mowa tutaj o młodzieży. Siedząc w porannym autobusie często obserwuje ludzi. Wymyślam przeróżne historie i zapisuje je. W zatłoczonym autobusie niestety chcąc nie chcąc słyszę strzępki rozmów siedzących obok mnie ludzi. Zła energia Kobiety są z natury bardziej emocjonalne. Rozpiera je energia, która musza spożytkować. Chodzi tez tutaj o energię słowną. Kobiety mówią szybko, bardziej szczegółowo, emocjonalnie oraz żywo gestykulują podczas rozmowy, często…
-
Zapomniany uśmiech kobiety
Zjedliśmy wspólne śniadanie pomiędzy pocałunkami, muśnięciami dłońmi i szeptem rozmowy jeszcze wciąż zaspanej. A teraz siedzę w kawiarni przy ulubionym stoliku przy oknie i obserwuje, zapisuje. Jest niemal pusto w środku. Jakiś mężczyzna w garniturze przegląda od niechcenia gazetę, ale spod wachlarza rzęs dostrzegam, że na mnie zerka. Blondynka przerzuca kartki magazynu dla kobiet. Niecierpliwie spogląda na wejście. Czeka na kogoś. Ciche nuty jazzu-u płyną z głośnika, a ja popijam sok pomarańczowy. Nagle powiew zimnego powietrza wpada niespodziewanie do środka, wchodzący strzepują resztki śniegu z butów. Na podłodze tworzą się kałuże z wody. Ktoś zamówił kawę na wynos. Pewnie śpieszy się do pracy, bo niecierpliwie przebiera nogami, czekając w…
-
O fundamencie kobiecości.
Nigdy nie lubiłam patrzeć na siebie w lustrze. Przymykałam powieki, zęby szorowałam zamaszyście szczoteczką, oczyszczałam twarz, nakładałam warstwę ulubionego kremu i szybko zamykałam drzwi łazienki, po to by nie spojrzeć, choćby niechcący na tą drobną, filigranową, w odcieniu kości słoniowej twarz. Na te morskie oczy głęboko osadzone, na burze niesfornych krótkich włosów opadających lekko na twarz. Dlaczego? Bałam się dostrzec w sobie piękno, inteligencję i mądrość. Przez długi czas uważałam, że otoczenie dostrzega tylko kule, a nie mnie jako osobę, kobietę. Nie rozumiałam tego, że mogę się podobać, że potrafię być kobieca… Dzisiaj myślę, że za bardzo skupiałam się na swojej niepełnosprawności. Czułam się inwalidką, a nie kobietą. A…
-
Nie rób sobie krzywdy. Pora zwolnić.
Mój umysł potrzebuje ciszy. Moje myśli biegną wokół tysiąca spraw, a ja czuje, że długo tak nie wytrzymam. Ciągły hałas, praca przy komputerze, telefon przy uchu, tysiące usłyszanych i wypowiedzianych słów, zdań niedokończonych w pośpiechu. Coś zaburza moją równowagę i harmonię. Duszę się. Pamiętam dni, kiedy otwierałam zaspane oczy i pierwsza myśl, jaką kierowałam do mózgu brzmiała: „Sięgnij po telefon”. Bez opamiętania i zastanowienia jednym ruchem kciuka przeglądałam media społecznościowe, Youtube czy serwisy informacyjne. To było najważniejsze. Mój mózg pracował na pełnych obrotach tuż po przebudzeniu. Niemalże za plecami słyszałam piskliwy głosik: „Coś cię ominie, jeśli nie przeczytasz o tym w tej chwili”. Całą sobą czułam, że ani mój umysł,…
-
Warsztaty z „Mapy marzeń”. Podążaj za szeptem serca
Poniedziałek. Słyszę dźwięk budzika chowając się głębiej w poduszkę. Przyprószony krajobraz zachęca mnie do wysunięcia stopy spod kołdry. Ubrałam moje ulubione buty, owinęłam się szalem i naciągnęłam wełniany beret na głowę. Wsiadając do taksówki wiedziałam, że to będą z pewnością magiczne trzy godziny w towarzystwie przemiłych kobiet. Nie myliłam się. Kiedy zziębnięta, z zaczerwionymi opuszkami palców przekroczyłam dobrze znany mi próg poczułam się jak w domu. Słodki zapach przyprawy do piernika przypomniał mi, że świąteczna gorączka rozpoczęła się na dobre. Wypiłam parę łyków wody i usiadłam wygodnie. Na sam początek… … Każda z nas przedstawiła się i powiedziała parę słów o sobie, co lubi, jaka jest itd. Następnie…
-
Święta w trybie slow. Czy to możliwe?
Zerwałam kartkę w kalendarzu. Dziś 24 grudnia. Niedługo będziemy świętować kolejne Boże Narodzenie. Przez lata tak zwana magia świąt dla mnie nie istniała. Liczyły się: czysty dom, długie godziny spędzone w kuchni, ręce przybrudzone mąką, bluzka pachnąca cynamonem, skórką pomarańczy, czy nadzieniem do pierogów. Przecież jeszcze śledzie nie moczą się w słoiku, a trzy ciasta nie stoją dumne w ganku, witając przybyłych. Czułam jak stres kuje każdą komórkę mojego ciała. Kolacja wigilijna również odbywała się w przyśpieszonym tempie, bo nic nie powinno wystygnąć. Owszem później rozmowy leniwie toczyły się między domownikami, a blask choinki gasł dopiero późno w nocy. Wszyscy zmęczeni nerwową atmosferą i mnóstwem kalorii w żołądku powłócząc nogami,…
Może Ci się spodobać
Kobiecość to… różnorodność.
Nie rób sobie krzywdy. Pora zwolnić.
Zapomniany uśmiech kobiety
-
Kobietą być… co to właściwie znaczy?
Kobiecość cóż to takiego? Sposób bycia? Ubioru? Czy zalotny uśmiech? Bardzo długo nie dostrzegałam w sobie pierwiastka kobiecości. Zerkałam na siebie w lustrze nie pomalowana, w koczku z workami pod oczami. Byłam zwyczajna, naturalna. Sytuacja ulegała zmianie zawsze wtedy, kiedy zakręciłam włosy, pomalowałam usta na krwisty czerwony kolor czy sięgnęłam na dno szafy po dopasowaną sukienkę. Podobałam się sobie. Czułam się atrakcyjna, seksowna i piękna. Ale czy powinnam dostrzegać swoją kobiecość tylko wtedy, gdy zmienię garderobę, fryzurę i zrobię makijaż? Otóż nie! Jestem kobietą i w każdym wydaniu powinnam czuć się ze sobą dobrze na tyle bym mogła stwierdzić: „Fajnie wyglądam, mam zgrabną pupę, długie nogi i ponętne usta” po…
-
Idź pod prąd! O wrażliwości.
Od dziecka wpajano mi, że powinnam twardo stąpać po ziemi. Życie z głową w kolorowych, puszystych chmurach wiele mi nie przyniesie. Marzeń tak naprawdę też nie powinnam mieć, muszę skupić się na życiu codziennym, rehabilitacji, szkole, maturze, dobrych studiach. Nie powinnam płakać wtedy, kiedy to nie jest konieczne, bo to oznaka słabości. Moja ciągła i bezinteresowna chęć pomoc innym tez spotykała się z krytyką. Lepiej wydać pieniążki na coś bardziej pożytecznego. Nie znamy tego człowieka. Pewnie to pijak. Powinien iść do pracy. Nam przecież nikt nic nie dał. Słyszałam wiele wymówek. Nie poddawałam się. Często przelewałam pieniądze na konta fundacji po kryjomu mimo niezadowolenia rodziców. Czułam, że tego potrzebuje. Słuchałam…
