-
Nie obchodzę Walentynek.
Kiedy byłam nastolatką nie przepadałam za Walentynkami. Teraz również nie przepadam za tym świętem. Dojrzewając, patrząc na moje koleżanki z czerwonymi różami w ręku, czekoladkami czy wyczekujące na tą wyjątkową randkę czułam smutek. Nie chodzi o to, że nie miałam sympatii. Było wręcz odwrotnie. To święto nigdy nie było dla mnie ważne, ponieważ uważam, że powinniśmy okazywać sobie uczucia cały rok, a nie tylko w ten jeden dzień. Chodząc do liceum zauważyłam, że utarło się, iż to mężczyzna organizuje randkę, spotkanie, wieczór. Kobieta jednie czeka i zastanawia się, czy będzie idealnie jak sobie zaplanowała. ONA zaplanowała nie on. My kobiety uważamy, że mężczyzna się domyśli, przewertuje nasz notes, zapyta naszą…
-
Kobiecość to… różnorodność.
Podróżując trochę po świecie, przeglądając social media, podglądając kobiety czekające na autobus, malujące w pośpiechu usta, trąbiące na innego kierowcę, kupujące bułki w sklepie, modelki na wybiegach zwróciłam uwagę na jedną rzecz. Wszystkie jesteśmy do siebie podobne, a jednocześnie całkowicie się od siebie różnimy. Jesteśmy różnorodne – piękne, barwne, kolorowe niczym ptaki. Czekałam niecierpliwie na swoją kolej. Bałam się, że nie zdążę na samolot. Kręciłam się niecierpliwie na wózku w jednej ręce trzymałam drobiazgi, które musiałam szybko wrzucić do pojemnika. W takich chwilach żałuję, że mam chore nogi i nie mogę zrobić czegoś szybko. Mój asystent popchnął wózek do przodu, odetchnęłam z ulgą. Podeszła do mnie kobieta w turbanie,…
-
Co wyzwala w Tobie natura? O podróży do istoty kobiecości.
Czuje się dobrze między nimi. Łaskoczą mnie po twarzy, rękach i nosie. Ich różnorodną tekturą poznają moje smukłe palce. Słyszę jak się śmieją i opowiadają sobie historie o porannej rosie, bezbarwnej mgle wiszącej między drzewami czy o locie biedronki o świcie, kiedy niebo błękitnieje. Kwiaty, rośliny, bo o nich mowa są moimi cichymi przyjaciółkami. Często z nimi rozmawiam, chwalę, głaszczę. Pamiętam, że będąc małą dziewczynką, wstając rano spoglądałam na ogród i widziałam mamę przechadzającą się wśród kwiatów. Zawsze wtedy się uśmiechała a jej oczy błyszczały. Jej długie palce często były ubrudzone ziemią, policzki rumiane od wysiłku – tak wyglądała najpiękniej. Lubiła pracować w ogrodzie, grabić liście, sadzić nowe kwiaty,…
-
Język kobiet. Dlaczego nie używam przekleństw?
W dzisiejszych czasach wulgaryzmy słyszymy nader często. W szkole, w pracy, na ulicy i co gorsza w zaciszu domowym. Przyjęło się, że to mężczyźni przeklinają częściej. Jednak z moich obserwacji wynika, że to język kobiet stał się dużo bardziej agresywny, nieelegancki i krótko mówiąc naszpikowany przekleństwami. Szczególnie mowa tutaj o młodzieży. Siedząc w porannym autobusie często obserwuje ludzi. Wymyślam przeróżne historie i zapisuje je. W zatłoczonym autobusie niestety chcąc nie chcąc słyszę strzępki rozmów siedzących obok mnie ludzi. Zła energia Kobiety są z natury bardziej emocjonalne. Rozpiera je energia, która musza spożytkować. Chodzi tez tutaj o energię słowną. Kobiety mówią szybko, bardziej szczegółowo, emocjonalnie oraz żywo gestykulują podczas rozmowy, często…
-
Zapomniany uśmiech kobiety
Zjedliśmy wspólne śniadanie pomiędzy pocałunkami, muśnięciami dłońmi i szeptem rozmowy jeszcze wciąż zaspanej. A teraz siedzę w kawiarni przy ulubionym stoliku przy oknie i obserwuje, zapisuje. Jest niemal pusto w środku. Jakiś mężczyzna w garniturze przegląda od niechcenia gazetę, ale spod wachlarza rzęs dostrzegam, że na mnie zerka. Blondynka przerzuca kartki magazynu dla kobiet. Niecierpliwie spogląda na wejście. Czeka na kogoś. Ciche nuty jazzu-u płyną z głośnika, a ja popijam sok pomarańczowy. Nagle powiew zimnego powietrza wpada niespodziewanie do środka, wchodzący strzepują resztki śniegu z butów. Na podłodze tworzą się kałuże z wody. Ktoś zamówił kawę na wynos. Pewnie śpieszy się do pracy, bo niecierpliwie przebiera nogami, czekając w…
-
Kobiece odbicie Boga. O duchowości.
Było jeszcze ciemno. Świat jeszcze spał pod powłoką snu. Niebo powoli nabierało koloru szarego. Gdzieniegdzie prześwitywał kolor różowy. Nikt nie wybierał się jeszcze po świeże bułki, dzieci nie biegły do szkoły. Przywitał mnie chłód. Daisy pobiegła. Patrzyłam jak się oddala. Było tak cicho i spokojnie. Leniwie. Mimowolnie zaczęłam szeptać ulubione modlitwy, spacerując. Ktoś przemknął obok. Zakrakała wrona. W oddali słyszałam hałaśliwą śmieciarkę. Zorientowałam się, że mówię na głos różaniec, czułam, że tego potrzebuje. Jakaś kobieta spojrzała na mnie zdziwiona. Zastanawiam się od kiedy głośna modlitwa kogoś dziwi? „Widocznie jestem nie dzisiejsza” – pomyślałam w duchu. Modlę się wtedy, kiedy potrzebuje tego moje serce. Wiara jest dla mnie najważniejsza, bo bez…
-
O fundamencie kobiecości.
Nigdy nie lubiłam patrzeć na siebie w lustrze. Przymykałam powieki, zęby szorowałam zamaszyście szczoteczką, oczyszczałam twarz, nakładałam warstwę ulubionego kremu i szybko zamykałam drzwi łazienki, po to by nie spojrzeć, choćby niechcący na tą drobną, filigranową, w odcieniu kości słoniowej twarz. Na te morskie oczy głęboko osadzone, na burze niesfornych krótkich włosów opadających lekko na twarz. Dlaczego? Bałam się dostrzec w sobie piękno, inteligencję i mądrość. Przez długi czas uważałam, że otoczenie dostrzega tylko kule, a nie mnie jako osobę, kobietę. Nie rozumiałam tego, że mogę się podobać, że potrafię być kobieca… Dzisiaj myślę, że za bardzo skupiałam się na swojej niepełnosprawności. Czułam się inwalidką, a nie kobietą. A…
-
Nie rób sobie krzywdy. Pora zwolnić.
Mój umysł potrzebuje ciszy. Moje myśli biegną wokół tysiąca spraw, a ja czuje, że długo tak nie wytrzymam. Ciągły hałas, praca przy komputerze, telefon przy uchu, tysiące usłyszanych i wypowiedzianych słów, zdań niedokończonych w pośpiechu. Coś zaburza moją równowagę i harmonię. Duszę się. Pamiętam dni, kiedy otwierałam zaspane oczy i pierwsza myśl, jaką kierowałam do mózgu brzmiała: „Sięgnij po telefon”. Bez opamiętania i zastanowienia jednym ruchem kciuka przeglądałam media społecznościowe, Youtube czy serwisy informacyjne. To było najważniejsze. Mój mózg pracował na pełnych obrotach tuż po przebudzeniu. Niemalże za plecami słyszałam piskliwy głosik: „Coś cię ominie, jeśli nie przeczytasz o tym w tej chwili”. Całą sobą czułam, że ani mój umysł,…
-
Podsumowanie roku 2018. Moja opowieść.
Pamiętam, kiedy rok temu właśnie tej porze pełna optymizmu biegłam do sklepu po zakupy. Wieczorową porą miał przyjechać brat z rodziną. Wspólnie mieliśmy świętować zakończenie starego roku. Desperacko przeszukiwałam sklepowe półki, by znaleźć potrzebne produkty. Zerkałam na listę zakupów, którą zawsze robię. Malutkie, niezgrabne literki stały cierpliwie na swoim miejscu, w szeregu. Czekały aż się uspokoję. Tak sobie dzisiaj myślę… ile we mnie było niepotrzebnych napięć nerwów, ile smutnych, udawanych uśmiechów, ile łez skrywanych przed najbliższymi, ile wzruszeń ramion, niedopowiedzeń? Gorycz i żal dominowały w moim życiu. Bałam się, że kolejny rok też taki będzie. A jak jest dzisiaj? Jak kończę rok? Zapraszam do opowieści… „Powiedz TAK to słowa, które…
-
Coś, co sprawia, że czuję się piękna. Świąteczna stylizacja.
Odetchnęłam spokojnie wdychając rześkie powietrze do płuc. Opustoszałe ulice. Rozmokła trwa. Wydaje się jakby cały świat spal. Każdy krząta się w kuchni, ubiera drzewko, śpiewa kolędy lub podjada uszka. Szłam krok za krokiem. Na niebie rozlały się ciemne chmury, zaczął padać deszcz. Przekraczając próg domu poczułam przyjemne rozluźnienie mięśni i powiew ciepła. Dom pachniał kapustą, która wystawała z garnka, szarlotką w iście odświętnej wersji, a skórka pomarańczowa panoszyła się po blacie kuchennym. Poczułam wdzięczność. Udało mi się stworzyć dom pełen serdeczności, pysznych dań, zrozumienia, oddechu i miejsca, gdzie chce się wracać. Miłość, otwarte serce i przytulne wnętrze sprawiły, że zmoknięta otoczyłam wzrokiem pełnym wzruszenia nasz azyl. Kroiłam warzywa rozkoszując się…
Może Ci się spodobać
Prezenty dla niego. Moje propozycje.
Zapomniany uśmiech kobiety
O fundamencie kobiecości.
