Uważność to umiejętność dostrzegania tych drobnych cudów, które zdarzają się każdego dnia tuż przed czubkiem naszego nosa. To zwrócenie uwagi na niuanse takie jak dźwięk deszczu uderzającego o parapet, to mokry nos mojego psa czy słodki smak lodów. To drobne rzeczy, na które nie zwracamy już uwagi. Kto by się zastanawiał na tym, jak mocno słońce dotyka odsłoniętych ramion albo przystanął i obserwował biedronkę? Takie momenty nie mają dla większość z nas, ponieważ liczą się większe rzeczy: pieniądze na koncie, samochód, wakacje. Im coś jest większe tym bardziej nabiera znaczenia. Te małe rzeczy są niewidoczne, zamglone. Poczucie posiadania przysłania nam to, co naprawdę ważne. Ale czy czasem nie wracasz myślami do tego wieczoru, kiedy on czułe głaskał twoje włosy, a ty trzymałaś go za rękę? Nie wspominasz momentu, kiedy biegłaś po trawie z latawcem szybującym w górze?
Nasz umysł pamięta tą dziecięcą radość, beztroskę i wolność. Teraz jako dorośli wydaje się nam, że nie powinniśmy się wygłupiać, budzić śpiącego w nas dziecka. Mamy ważniejsze sprawy na głowie, a to wydaje się takie infantylne. Raczej nie. Ludzkie, czułe i przesiąknięte byciem tu i teraz. Zatrzymanie, powolność, skupienie uwagi – jest bardzo pomocne w tym by stać bardziej świadomym, by żyć pełniej, uważniej.
Świadome życie to także czuła relacja z wnętrzem. Ciałem poprzez ćwiczenia czy jogę oraz naszym umysłem. To akceptacja zdarzeń. Brak oceny i osądu. Spełnianie potrzeb i troska o zdrowie i dobre samopoczucie. Uważność to proces, który składa się z kilku etapów. Wdzięczność za to, co już posiadasz. Nie oznacza to, że nie będziesz chciał osiągnąć więcej. Nic w tym złego – chodzi o by umieć podziękować za najprostsze rzeczy: słuch, wzrok czy możliwość chodzenia. Kiedy zrozumiesz jak wiele masz, poczujesz jak ogarnia Cię spokój.
Na początek pomyśl o tym, że nie wszystko, co masz osiągnąłeś sam, lecz zostało ci podarowane. Teraz możesz jedynie dbać o to by nie tych darów nie zmarnować.
Jako wrażliwiec dużo łatwiej dostrzec mi proste momenty, które innym umykają. Mój umysł i skóra jest tak delikatna, że wychwyci dosłownie najdrobniejsze drgnięcie powietrza czy struny. Po prostu tak odbieram świat – zmysłami, emocjami. Kiedy się budzę czuje, że słońce muska moje stopy dopiero później to widzę. Uważności jednak nauczyłam się z upływem czasu mimo, że dostrzegam więcej. Chce przekazać to, co wiem dalej w świat… By każdy z nas był spokojniejszy, świadomy, połączony z duszą i tym, co dobre.
Może ci się spodobać również
Zostaw odpowiedź