WWO? To odludki, lubią tylko ciszę, ciemność, nie można z nimi normalnie porozmawiać, reagują zbyt emocjonalnie na wszystko, spędzają czas tylko w książkach, nie da się z nimi wyjść do klubu, często są rozdrażnieni, używają dziwnego, niezrozumiałego języka, nigdy nie wiadomo, o co im chodzi.
To słyszę najczęściej o sobie:
– dziwna,
– rozdrażniona,
– nieobecna,
– mol książkowy,
– melancholijna,
– romantyczka,
– nadmiernie płaczliwa,
– introwertyczka,
– nie towarzyska,
– nie lubię ludzi,
– naiwna i litościwa,
– długo mówi,
Opowiem dzisiaj o mitach dotyczących wrażliwców. To zaledwie początek dłuższego tematu, dlatego podzielę go na części. Obalę te najbardziej popularne. Nie zgadzam się z tym, co mówią o mnie inni, ponieważ oceniają mnie powierzchownie, nie znając złożonej struktury cechy jaką jest wysoka wrażliwość. Kiedy wspominam, że jestem WWO, otwierają szeroko oczy i pytają się na co choruje! W dzisiejszych czasach każde niezrozumiałe i obce pojęcie urasta do rangi choroby lub upośledzenia. Z przerażeniem obserwuje z jaką łatwością przyklejamy do pleców łatki, jak zamykamy w szufladach z napisem „dziwna” ludzkie istnienia.
-
WWO to introwertycy
Nie. WWO mogą być zarówno introwertykiem jak i ekstrawertykiem. Najczęściej jesteśmy jednym i drugim. Te dwa typy osobowości łączy cecha charakteru jaką jest wysoka wrażliwość. Oczywiście ta hybryda nie występuje u każdego. Ale ze względu na miłość do dźwięku ciszy, świec, książek i potrzeby przestrzeni, mylnie nazywa się nas samotnikami lub osobami, które nie znoszą hałasu, klubów i ludzi.
Sprostowanie: Jedynie nie przepadamy za długotrwałym przebywaniem w głośnych pomieszczeniach, kontakt z ludźmi niezwykle nas inspiruje i ładuje nasze baterie, jesteśmy bardzo towarzyscy, musimy pamiętać jednak o ograniczaniu bodźców, które do nas docierają. Podczas przyjęć czasem musimy wyjść i przewietrzyć głowę, by odetchnąć i uniknąć przebodźcowania.
-
Wysoka wrażliwość to poważna choroba
To cecha charakteru, z którą przychodzimy na świat. Wraz z wiekiem może przybierać na siłę, dlatego może wydawać się nam, że różnimy się od reszty społeczeństwa. Bo lubimy samotność, bo się wzruszamy, bo jesteśmy nieobecni, kreatywni czy empatyczni. Trudno tą cechę oswoić od razu. Ja zrozumiałam jej istotę w wieku 29 lat. Uczymy się jej całe życie. Tak jak poznajemy siebie.
Sprostowanie: Wysoka wrażliwość nie widniej nigdzie jako jednostka chorobowa. To cecha charakteru, to delikatniejszy układ nerwowy, który czulej reaguje na świat, a nadmierna ilość bodźców męczy i wyczerpuje.
-
Wrażliwcy mówią niezrozumiałym językiem
Używamy metafor. Odbieramy rzeczywistość poprzez zmysły: barwę, dźwięk, smak, zapach i obraz. Nasz język jest bogaty właśnie w porównania. Zdania są napompowane, długie i zawiłe. Zgodzę się! Lubimy rozmawiać, to nas relaksuje.
Sprostowanie: wrażliwcy to kameleony z zadziwiającą szybkością dostosowują się do otoczenia, podobnie jest z językiem. Kiedy ktoś nie rozumie tego, co mówię formułuje inaczej zdanie: mówię jasnym, prostym językiem. Muszę się pilnować żeby nie stosować porównań. Konstrukcja zdania ma dla odbiorcy znaczenie więc staram się przekazać jasną informacje zwrotną, co więcej wrażliwcy sporo czytają, stąd bogate słownictwo.
Nie chce jednak pisać o różnicach i podziałach typu: nasze-wasze. Każdy z nas jest wrażliwy na swój sposób. Ważna w tym wszystkim jest chęć zrozumienia i poznania drugiej osoby.
-
To naiwniacy, którzy płaczą
Empatyczność nosimy w niebieskich naczyniach krwionośnych. Nie przejdę obojętnie obok osoby, która potrzebuje pomocy. Nie odwrócę głowy. Tak, kładę drobne do kapelusza, płacze nad losem innych, rozdaje ubrania i jedzenie. Rozmawiam a przede wszystkim słucham ludzi i staram się dać, tyle ile jestem w stanie. Wzruszam się codziennie, nie mogę oglądać brutalnych scen, a kontakt ze sztuką mnie porusza do głębi, tak że moje palce drżą. Czasem trzęsę się cała.
Sprostowanie: czy naprawdę emocjonalność staje się czymś nieakceptowalnym, czymś, co należy wytknąć palcem? Spojrzeć z drwiącą miną? Te reakcje są LUDZKIE. I wiele mówią o nas jako istotach. Może czasem reaguje nad wyrost, ale lepiej spojrzeć, posłuchać, podarować czas i kromkę chleba niż nie zrobić nic.
-
Nie lubimy się bawić i szaleć
Zbyt głośna muzyka mnie drażni. W klubie pełnych świateł, spoconych ciał, zapachu alkoholu, wykrzyczanych rozmów po prostu nie czuje się dobrze. Ale! Odwiedzam kluby, lubię tańczyć, śpiewać zbyt głośno i wypić drinka z parasolką. Nie lubię bawić się do rana, ale szaleć – tak! Po kilku godzinach tańca jestem wyczerpana, ale szczęśliwa. Moje ciało i mózg potrzebują dłuższego okresu regeneracji niż u osób mniej wrażliwych.
Sprostowanie: niektóre WWO to poszukiwacze doznań (ja) uwielbiam adrenalinę, sporty ekstremalne. Nie każdy z nas jest nieśmiały, odpiera się o ścianę i unika kontaktu z ludźmi. Co nie uważam za nic strasznego, ta różnorodność jest piękna i ciekawa.
-
Czemu lubisz siedzieć sama?
Potrzeba przestrzeni, przemyślenia, wsłuchania się w siebie to dla mnie coś normalnego. Po męczącym dniu muszę odpocząć, zamknąć się w pokoju, otulić kocem, zapalić świece. Inaczej zwariuje. Ruch, spacer wycisza moje myśli, pozwala dotrzeć do głębi, zrozumieć siebie, ludzi i świat.
Sprostowanie: to jest konieczne by cieszyć się zdrowym ciałem i głową. Równowaga jest najważniejsza. Gdzieś przeczytałam, że dzisiaj większość z nas może się określić mianem wrażliwca, bo ilość bodźców jest ogromna. Jesteśmy rozdrażnieni, bo nie dbamy o odpoczynek. Złościmy się, bo mniej śpimy, ciągle planując i myśląc. TRZEBA ZWOLNIĆ.
Ciąg dalszy nastąpi… 🙂
Może ci się spodobać również
Zostaw odpowiedź