Obserwowałam z dala spektakl zachodu, stałam na brzegu. Podpłynęła do mnie kaczka, przekrzywiając główkę spojrzała wprost w moje oczy. Drzewa falowały na wietrze, a wraz z nimi moje włosy tuż przy twarzy. Nie poskramiałam ich, zamknęłam powieki. Trwałam tak przez chwile.
Szczęście polega […] na tym,że człowiek jest w stanie się zatrzymać
i uświadomić sobie chwilę obecną.
Nie da się być szczęśliwym w przyszłości.
To nie kwestia wiary.
Tak napisał mój ukochany Thích Nhất Hạnh i całkowicie się z nim zgadzam. Wczoraj byłam całą tą chwilą, tym momentem tym przypływem wody. Usiadłam na ławce i pomyślałam jak wiele smutku mnie dopadło w tym tygodniu: strata pracy, obawy czy choroba to przypadkiem nie wirus, przygniatająca mnie tęsknota za kontaktem z bliskimi, myśli o zapłaceniu rachunków i czy wystarczy mi oszczędności do końca miesiąca. Na ramionach osiadło zniechęcenie życiem, mgła rozlaną nad ranem i krótszymi, ciemniejszymi dniami. Daisy choruje częściej niż zwykle.
Znowu poczułam, że nie mogę zagrzać miejsca na świecie. Że praca, którą tak lubiłam zmieniła mnie mocno, ale na lepsze. Nawet terapeutka to stwierdziła. Pokrzepiło mnie to. Uśmiechnęłam się, poprawiając się na skrzypiącym, skórzanym fotelu – dokądś zmierzałam. Mam dom, przytulone cztery ściany, z ciągle za małą ilością roślin, z miskami dla psa i ładnym widokiem na miasto. Kiedy zapada wieczór liczę zapalone, migocące żarówki w oddali. Wymyślam historie i próbuje rozwikłać zagadki nieznanych mi ludzi.
Parę dni temu napisałam:
Czwarte okno od lewej. Zamieszkałe przez uroczą staruszkę, która opiekuje się miłością swojego życia. Smaży mu naleśniki, czyta gazetę. Na pewno mają kota z puszystym ogonem. Światło gaśnie o 21:00 oboje zasypiają objęci i śnią o latach młodości. Starsza Pani budzi się jednak z lękiem co chwila, dotykając ramienia męża. Słucha miarowego, słabego oddechu. Układa siwe włosy delikatnie we wgłębieniu obojczyka męża i zasypia. Bezpieczna.
___
Uwiłam gniazdo. Tak jak robią to ptaki, które właśnie nawołują się na moją głową. Moje myśli się rozproszyły, pouciekały, a ja znowu się o nie potykam. Ale czy czuje się bezpieczna? Coraz częściej odpowiadam po prostu nie wiem. Szeleszczący dywan usłany z liści, kilka chmur na niebie i szum wody to tu czuje się na swoim miejscu – blisko natury.
Cisza mnie nie przeraża. Nie muszę zapełniać przestrzeni, samo bycie mi wystarczy. Zbyt wiele dźwięków mnie wytrąca z równowagi, czasem tak bardzo, że aż mnie mdli. Wycisza mnie stawianie przecinków, edytowanie. To do mnie przemawia tak jak szum wiatru czy szczekanie psa, czuje całą sobą, że to jest mi potrzebne, być parę metrów od ludzi.
Tym jest bezpieczeństwo – uważnie przeżyta chwila, codzienność przeżyta w zgodzie ze sobą. To mnie pomieszczenia nas chronią, ale my sami. Myśli, które tworzymy, które przepływają przez nasze ciała. Nieustannie. Byłam niespokojna, stąd smutek i niemoc. Ugrzęzłam w lękach aż po kostki.
Natura wycisza we mnie zgiełk, te chwile nad wodą przypomniały mi, że zboczyłam z kursu. Że trzeba wrócić i uspokoić oddech. Wsiadłam do auta, moja cera zaróżowiła się lekko, nabrała zdrowszego wyglądu. Ożyła.
Po powrocie zapaliłam świece, usiadłam po turecku i postanowiłam zażywać więcej ciszy. Przepisałam sobie receptę życiową, na stałe.
Może ci się spodobać również
Zostaw odpowiedź