Samotność jest potrzebna.

W mojej codzienności zdarzają się momenty, kiedy leżę z zamkniętymi oczami. Stoję przy oknie obserwując śnieg, który oblepia miasto miękkim puchem. Pije herbatę i myślę. Dla niektórych jest to dziwne, jak można nie robić nic konkretnego.

Świat od nas tego wymaga – ciągłej aktywności. Mamy w nawyku przeglądać informacje, przesuwać palcem w dół ekranu, notować, szukać, zagadywać. I nie umiemy robić NIC. Mi bardzo często zdarza się po prostu oddychać lub słuchać dźwięków otoczenia. Szczególnie, kiedy spaceruje. Skupiam się na tym, co widzę. Chwile samotności pozwalają mi zebrać myśli, rozwiązać problemy, ale są przede wszystkim niezbędne żebym funkcjonowała dobrze. Żeby w moim wnętrzu panował spokój i harmonia.

To cisza ładuje moje wyczerpane baterie po ciężkim dniu lub tygodniu.

Kiedy wracam z  pracy i czuje na swoich barkach godziny spędzone przed monitorem, zawijam się w koc i wypełniam ciszą, bezruchem i półmrokiem. Nie zapalam świateł. Grzęznę w kocu i po kilku minutach czuje się odprężona. Napięcie mięśni znika. Piasek pod powiekami ustępuje.

Cisza jest potrzebna. Jest jak powietrze, jak rośliny potrzebują światła. Jeśli umysł jest zatłoczony dźwiękami, słowami i myślami, brakuje nam przestrzeni jak pisze buddyjski znany mnich.

Nieustannie coś wchłaniamy. Jakbyśmy bali się ciszy. Dlaczego ciągle musimy czymś się zajmować? Z obawy przed pustką, samotnością. Chyba tego boimy się najbardziej, że zostaniemy sami ze sobą, że coś przegapimy. To odwraca naszą uwagę o naszych uczuć, pragnień. Cisza pokazuje nam kierunek tego, czego nam brakuje, to co jest ważne. Dźwięki zagłuszają wołanie duszy, szept serca.

Kiedy zapada cisza, wszystko robi się bardziej wyraźne.

Samotność wydawała mi się przekleństwem, dlatego po ćwiczeniach, składałam pranie, czyściłam piekarnik itd. Moja głowa pracowała na pełnych obrotach. Nie dawałam sobie chwili wytchnienia. Moje uczucia i potrzeby były gdzieś poza mną bardzo długo. Terapia polega też na tym, by dopuścić do siebie ciszę. Chwile ze sobą pomagają wiele zrozumieć i unaoczniają.

Samotność otwiera oczy na to, jakim człowiekiem jesteś.

Mi pokazała jak bardzo jestem przepełniona stresem i ambicjami. Trudno było mi usiedzieć w miejscu i liczyć wdechy i wydechy. To była męczarnia. Okazało się jednak, że moja pozorna potrzeba ciągłej stymulacji, choćby dźwiękiem, nie jest mi potrzebna do szczęścia. Przemówiło moje ciało – coś mnie zabolało, coś się przypomniało, coś sprawiło, że łza spłynęła mi po policzku. Usłyszałam to, co jest ważne. Co chce w życiu robić, czego zupełnie nie, co myślę o sobie. Cisza konfrontuje nas z problemami, nasze lęki mają okazje urosnąć. W ciszy mierzymy się z ich rozmiarami.

Samotność pomaga mi nie szarpać się ze sobą. Pomaga mi zrozumieć dokąd zmierzam i podpowiada mi, dlaczego coś jest ważne. Szukam chwili wytchnienia, bo wiem jaka jest cenna. Umiem już nie robić nic.

Kiedy jestem sama mogę robić wszystko, tak jak mam ochotę. Nie muszę się podporządkowywać, ustalać, dbać o kompromis. W ciszy jestem sobą.

Zachęcam do szukania ciszy. Myśli nie są takie straszne i upiorne, jak nam się wydaje. Cisza wiele mówi. Wybrzmiewa czuciem. To samoświadomość.

Zwyczajnie nie potrafię być otoczona ludźmi non stop. Zawsze znajdę tylne wyjście. Odpoczywam od spojrzeń i słów. I lubię własne towarzystwo nawet, kiedy to oznacza powiew mroźnego wiatru na policzku w rogu balkonu.